Jezioro Mielno

Gdybym miał wytypować dziesięć najpiękniejszych polskich jezior, Mielno miałoby duże szanse na znalezienie się w gronie tych wybrańców.

Ten 362-hektarowy akwen o niezwykłym kształcie (około 10 kilometrów długości przy szerokości nieprzekraczającej kilometra) zachwyca urozmaiconą linią brzegową (wysokie skarpy na zmianę z łagodnymi równinami), podwodnymi łąkami i trzema uroczymi wyspami, rozbrzmiewającymi głosami ptaków (niestety, dla wędkarzy – głównie kormoranów...). Chociaż zdaniem wielu jezioro nie jest już tak rybne jak kiedyś (a które jest?!), wciąż można tu świetnie połowić. Chciałbym od razu zaznaczyć, że nigdy nie wędkowałem tu w ciepłych porach roku i piszę jedynie o swoich doświadczeniach zimowych.
Mielno leży tuż przy trasie Warszawa–Gdańsk (jest widoczne z drogi). Punktem orientacyjnym jest miejscowość Waplewo (za Nidzicą, jadąc od strony stolicy). Można też dojechać do Pawłowa i skręcić na Mielno. Nad jeziorem przybyło ostatnio ośrodków wypoczynkowych, przez co łatwiej dojechać w pobliże wody. Zimą presja wędkarska nie jest duża, gdyż wielu wędkarzy spisało ten akwen na straty. Niesłusznie! Chociaż okoni rzeczywiście ubywa z roku na rok, wciąż można tu trafić na dzień, kiedy na kilkumetrowych blatach biorą pasiaki powyżej 30 centymetrów (trafiają się większe). Dno Mielna jest muliste, na dużych fragmentach porośnięte rogatkiem i moczarką. Okoniom to nie przeszkadza – wręcz przeciwnie, wśród gnijących szczątków roślin pełno jest kiełży i ochotek, którymi ryby się objadają.

W styczniu polecałbym łowienie w płytszej (północnej) części zbiornika. Oprócz okoni mamy tam duże szanse na przyłów w postaci leszczy (wciąż jest ich dużo, a gabarytami zadowolą największych malkontentów, spod lodu rzadko biorą „żyletki”) oraz płoci.

Zdecydowanie polecam mormyszkę – przy miękkim podłożu jest znacznie skuteczniejsza niż błystka. Ze względu na urozmaicone dno (chociaż oficjalnie głębokość akwenu nie przekracza 40 metrów, miejscowi opowiadają o 80-metrowej głębi w pobliżu środkowej wyspy) warto często zmieniać dziury w poszukiwaniu nawet minimalnych spadków dna, dołków itp. Każda taka struktura to szansa na wstrzelenie się w stado garbusów. Nie należy zapominać o penetrowaniu przynętą nie tylko strefy przydennej, ale także toni (bywa, że ryby żerują w pół wody).

W lutym, kiedy lód jest zwykle gruby, duże okonie przenoszą się w głębsze warstwy jeziora – należy ich wtedy szukać na głębokościach powyżej 10 metrów. Dopiero wówczas zdajemy sobie sprawę, jakim skarbem są małe, lecz ciężkie, wolframowe mormyszki. W środku zimy używamy jak najmniejszych modeli, nawet jeśli ich opuszczanie na dno trwa nieco dłużej. Pamiętajmy, żeby przed wyprawą wymienić żyłkę, jeśli jest ona poskręcana (dość częsty objaw przy małych kołowrotkach).

Na zakończenie przypomnienie – uszanujmy piękno tego urokliwego akwenu i nie pozostawiajmy po sobie niczego, co źle świadczy o wędkarskiej kulturze! Połamania kija!

Paweł Oglęcki