Dbajmy o posiadany sprzęt wędkarski

Dbajmy o posiadany sprzęt wędkarski. Niebawem koniec sezonu wędkarskiego. Są tacy, najbardziej wytrwali zwani w gwarze wędkarskiej „zakapiorami”, którzy brzegowe wędkowanie zakończą , gdy pojawia się pierwsza pokrywa lodowa. Zaczajeni w swojej samotności często nie zwracają uwagi na przechodniów opatulonych w cieplutkie ubrania, którzy z ludzką troską, czasem z ironią lub złośliwością zadają brzegowym pytania „nie masz pan żony? lub„ czy nie szkoda zdrowia?”

Nadchodzą długie jesienno-zimowe wieczory i wielu z nas zastanawia się, co robić z wolnym czasem. Proponuje zastanowić się nad organizacją wieczornych spotkań z posiadanym sprzętem wędkarskim. Tym, który przez długie miesiące przeważnie nas nie zawodził, dawał mnóstwo przyjemności. Kiedy przetrzymywał dzikie ataki wielkich drapieżników, był z czułością chwalony, głaskany, nierzadko, jak wypuszczany do wody okaz, dostawał buzi.

Przeglądając pudełka z przynętami spinningowymi, często odświeżam miłe wspomnienia z wiosenno – letnich wędkarskich wypraw, gdzie bohaterem był malutki woblerek, obrotóweczka, niewielki gumowy twister w kolorze „motor oil” czy brokatowe kopytko - predatorek. Tak więc długie wieczory można miło i pożytecznie spędzić w dobrze znanym i tak miłym sercu wędkarza towarzystwie wędek, wypchanych przyborami pudeł, pudełek i pudełeczek.

Lubię luz i dużo wolnego miejsca. Wokół siebie, na wyciagnięcie ręki rozkładam uzbierany latami cały majdan i zawsze dziwiąc się ,że tyle tego się uzbierało. Żona ma na ten temat swoje zdanie twierdząc, że ten nawyk to pozostałość z lat 80-tych. W tamtym czasie nic nie mogło się zmarnować, rozpowszechniło się ogólnopolskie zbieractwo a powiedzenie „to się może przydać” było codziennością. Trzeba jednak przyznać że wykonane wówczas w polskich fabrykach z dobrego materiału przedmioty, mimo upływu ćwierćwiecza służą, nam do dzisiaj - nie to co dzisiejsza chińszczyzna. Moim letnim azylem jest przestrzenny garaż z niezliczoną ilością wędek i kołowrotków. Na ścianach pozawieszałem, pochodzące z lat 70-tych bambusowe wędziska, które często budzą zainteresowanie żony. Znajduję je w przydomowym ogródku służące jako ekologiczne podpórki pod krzewy i kwiaty.

W jesienno-zimowe wieczory moim przytuliskiem jest niewielka piwniczka. Dodatkową atrakcją miejsca są setki słoików z przetworami na zimę, pachnie tutaj jabłkami, cebula i miętą, w kilku szklanych butlach dochodzi nalewka (przysięgam, to nie z tego powodu w piwnicy bywam). Gdy już mamy takie dogodne miejsce możemy przystąpić do przeglądu i konserwacji posiadanych wędkarskich akcesoriów. Pamiętajmy, że dzięki temu żywotność sprzętu przedłużamy co najmniej dwukrotnie. Proponuję zacząć od żyłek, bo jest to element wędkarskiego ekwipunku, który najczęściej wymieniamy. Żyłka jest bardzo wrażliwa na chemiczne zanieczyszczenia wody. Po kontakcie z podwodnymi korzeniami, kamieniami i usianymi na dnie racicznicami bywa w wielu miejscach poprzecierana. Taki odcinek usuwamy, po co tracić w głupi sposób rybę.
Żyłkę wykorzystywaną przez kilka miesięcy najlepiej wymienić. Nie pomoże jej żaden proces oczyszczenia i konserwacji. A po zimie stanie się bardzo krucha, utraci rozciągliwość i wytrzymałość na węzłach.
Żyłkę ze szpuli kołowrotka nawijam ręcznie, bardzo luźno na specjalne zwijadełko lub na szpulkę po żyłce już wykorzystanej. Tak nawiniętą myję w letniej wodzie z mydłem lub z płynem do naczyń, w głębszym naczyniu by mieć swobodę ruchów.

Potem płuczę żyłkę pod kranem w letniej wodzie, osuszam suszarką, pakuje do woreczka z materiału i pozostawiam w temperaturze pokojowej do wiosny. Wiosną najlepiej przewinąć żyłkę w odwrotnej kolejności na druga szpulę. Dzięki temu żyłka eksploatowana znajdzie się na dnie szpuli a świeża pozostanie na wierzchu. Głównymi wrogami wędkarskiego ekwipunku szczególnie w wędkarstwie spławikowym jest wilgoć, piasek oraz resztki przynęt i roślin pozostawionych na sprzęcie. Wędzisko, jak żaden inny element, narażone jest na mechaniczne urazy i dlatego musi być poddawane częstym przeglądom, nawet po każdorazowej wizycie nad wodą.

Wysyłając wędkę na zasłużony zimowy wypoczynek musimy ją dokładnie umyć w letniej wodzie z dodatkiem płynu do mycia naczyń lub innego domowego detergentu. Po wysuszeniu pościerane łączniki wędki poddaje konserwacji spryskując grafitem w sprayu a części ulubionej 13 metrowej laski dodatkowo teflonem, także w sprayu. Zapobiega to kleszczeniu się elementów wędziska. Przed włożeniem do tuby delikatnie smaruje całość gliceryną. Ważną czynnością jest sprawdzenie stanu omotek i stabilności każdej przelotki. Ubytki korka na rękojeści można uzupełnić prostym sposobem poprzez starcie na mączkę zwykłego korka a następnie zmieszać go z klejem dwuskładnikowym.

Kołowrotek to najbardziej zapracowany element wędki. Przy połowie boleni, trzymając wędka „na sztorc” wyciskamy z niego wszelkie posiadane moce. Szybkość przesuwanej przynęty (imitacja uklejki) musi być tak duża, by drapieżnik nie miał czasu na rozpoznanie sztucznej rybki i bez zastanowienia ją zaatakował. W okresie wielomiesięcznej eksploatacji do wnętrza urządzenia dostają się liczne zanieczyszczenia, które należy usunąć. Części kołowrotka myję w benzynie ekstrakcyjnej. Usuwam stary smar i lekko nakładam nowy. Nie należy mieszać smaru z oliwą oraz nie wlewać oliwy do kołowrotka.

Schwytane latem chrabąszcze, służą zimowymi wieczorami jako doskonały materiał poglądowy przy struganiu mini woblerków. Spławiki narażone są na odpryski lakieru i wówczas łatwo „piją wodę”. Przed zimowym snem przeglądamy stan lakieru i ewentualnie uzupełniamy dobrej jakości farbą wodoodporną. Osobiście wyjmuję wszystkie posiadane spławiki z tub i schowków a po przeglądzie i naprawie robię z nich jeża”, wbijają druciane stateczniki w kawałek styropianu. Haczyki – po sezonie wyrzucam wszystkie używane haczyki a jeżeli są na przyponach, także ich się pozbywam. Haczyki przetrzymuję , nie tylko przez okres zimy, w pudełku magnetycznym. Nie pamiętam by kiedykolwiek rozsypały się. Siatki na ryby - warto jest o nie zadbać, by na wiosennej wyprawie nie zostać zaskoczonym brakiem złowionych ryb, które przez powstałe przez zimę dziury. same zwróciły sobie wolność. Wodery i inne gumowe obuwie. Na zimowe przechowanie myjemy je wodą z mydłem.

Gdy ich wygląd będzie poniżej naszych oczekiwań można zastosować środek do konserwacji opon. Będą wyglądały jak nowe. Osobiście polecam wazelinę techniczną lub tłusty krem do rąk na wazelinie ( witaminizowany możemy sobie darować). Na zimę z cholewek woderów zrobić harmonijkę. Przechowywać w suchym przewiewnym miejscu. Nie upychać do szczelnego plastikowego worka. Pontony. Po każdorazowym użyciu należy z powierzchni pontonu przy pomocą gąbki, lub szczotki usunąć resztki piasku i roślin.Przed włożeniem do pokrowca , zaczekać do całkowitego wyschnięcia. Na okres zimy powyższe rutynowe czynności wykonać bardzo dokładnie.

Z innych zabiegów zabezpieczających na okres zimy można stosować w miejscach zgięć, naprężeń itp... zwykły talk, bądź jak to czyni mój sąsiad szmatką lekko nasączoną gliceryną lub olejem roślinnym cały ponton konserwuje. Unikać przechowywania pontonów , jak i innych gumowych produktów ( obuwie, przynęty gumowe) w pomieszczeniach gdzie istnieje temperatura minusowa.

W długie zimowo-jesienne wieczory życzę wytrwałości, fajnej zabawy i dużo witamin.
Jerzy Makara