Dramatyczna zemsta naszej natury

Gdzie te mijajace moje lata gdy chodziłem z kolegami do lasu aby wyciąc kawałek leszczyny a musiała być prosta,no i długa na przynajmniej dwa metry.Gdzie te czasy gdy chodzilo się na naszą rzeczkę gdzie tylko my znaliśmy każdy kamień,każdy podwodny korzeń no i nasze ryby które znaliśmy po imieniu.Gdzie te cudowne widoki zachodzącego słońca które odbijalo swe promienie na budujących się blokowiskach,gdzie to wszystko co sprawiało tyle radości nam wtedy jeszcze nie rozumiejących do czego to wszystko doprowadzi.

Podziwialiśmy wysokie dźwigi,podziwialiśmy jak szybko to się wszystko buduje – słuchaliśmy haseł tysiac szkół na tysiac lecie i jeszcze wiele innych ale nikt nam nie powiedział że to wszystko co kiedyś było nam tak bliskie z czym żyliśmy na co dzień co bardzo kochaliśmy zginie.Zostanie bezpowrotnie przekształcone w cywilizację która prowadzi w niektórych rejonach do zguby.Nikt nam nie powiedział że te piekne powstające na naszych oczach wynalazki techniki zniszczą nasze dziecięce tak piękne naturalne rejony dzikiej jeszcze wtedy przyrody.Teraz po kilkudziesięciu latach gdy wracam na tamte moje przecież tereny z tej natury nie pozostało już nic.Nie ma już lasu gdzie wycinałem pierwsze leszczyny aby powędkowac, nie ma już rzeczki w ktorej były takie piekne krasnopiórki i pośród podwodnej roślinności przemykały złociste liny i karasie nie ma już cudownych dzikich terenów gdzie szukało się robaków aby założyć je na haczyk i złowic małą płoteczkę która dawała tyle radości i szczęścia.

Nie ma już krzaków wokół rzeczki gdzie siedziały na jajkach dzikie kaczki i my prawie codziennie śliśmy zaglądac do gniazda czy już są młode,brakuje mi tego radosnego spiewu skowronka na wiosnę który latał tak wysoko i spiewając obwieszczał wszystkim nadchodzacą już wiosnę.No i ludzie dzisiaj jacyś tacy inni wszyscy zabiegani nie liczy się już prawie nic tylko za ile,po ile, gdzie ten spokojny świat gdzie te lata co przyniosły szczęścia tyle i beztroskiej dziecinnej radości.Nie wrócą przecież------ w lasku stoi osiedle domków, na rzecce zbudowano drogę, na łąkach jest hala sportowa,a na stawku wysypisko śmieci.

Skowronek przeniósł się gdzieś daleko i nie śpiewa już nad naszymi głowami bo z góry widzi tylko dachy.A i bociany które miały swoje gniazda na słupie przeniosły się gdzieś dalej za żabkami których u nas już nie ma.Wszystko jest jakieś takie inne nie takie jakie znałem jak byłem jeszcze małym czy musimy wszystko tak przekształcac w takie coś czego póżniej nie lubimy.Dajmy szansę tym resztkom naszej natury aby przetrwała a mamy jeszcze trochę tego co przynosi nam odrobinę szcześcia i radości.Przeciez przez zimę tak tęskniliśmy aby zobaczyc wiosną nasz lasek,naszą rzeczkę nasz tak ukochany stawek czy nasze jeziorko gdzie łowimy rybki---- nie dajmy to zniszczyc ponieważ na zawsze pozostanie nam tylko zima.Gdy odwiedzam miejsca mojego dzieciństwa łza sama cisnie się do oczu nie ma na co patrzec a wy kochani koledzy wędkarze chyba też mieliscie swoje takie miejsca które tak kochaliście jak bliską wam osobę ,które odeszły już na zawsze i pozostawiły tylko wspomnienia.

Takie wspomnienia które nie można czasami opowiedziec i latami gryziemy to w sobie patrzac na tą bezmyślną ludzką czasami głupotę ale to przecież wszystko nasza wina. Ale natura kiedys powie dośc mamy tego przykład ostatnich dni i sama wroci do swoich naturalnych ostoi niszcząc wszystko co jest jej obce a my płaczac możemy tym zmianom się tylko przyglądac ale to natura zabiera sobie to co kiedys należało przecież do niej.I znów na miejscu tym urośnie może lasek i leszczyna,płynac będzie rzeczka gdzie pływac będą piekne krasnopiórki, a posród roslin przemykac będą piekne liny oj nasza natura.POZDRO.