Kapryśny lin

Sobota-długo oczekiwany czas, po męczącym tygodniu. W końcu nadszedł czas na wędkowanie. Przez cały tydzień przed oczami pojawiał się obraz pobliskich łach. Niemały obszar wodny, wokoło pełno trawy, zieleni. Nieopodal znajduje się kilka innych stawów, które zostały uwiecznione przez królową polskich rzek: Wisłę. Wybrałem tą specyficzną o charakterystycznej nazwie : „trzciniak”. Powyżej znajduje się wielki wał otaczający stare miasto.
W końcu budzik zadzwonił. Szybka pobudka, poranna kawa, pakowanie i nadeszła 4.00. Jestem u wujka, biorę wędki i zanętę. Właśnie, co tam mój wujek pomieszał. Więc tak, zawsze bierze zanętę karaś , lin, dodaje otręby, kaszkę kukurydzianą, pszenicę, pęczak, śrutę kukurydzianą. Tak napakowany wyruszam moim rowerem na łachy Wiślane. Około godz. 5.00 jestem na łowisku. Wybieram sobie miejsce niedaleko trzcin, z rozsądnym odstępem od siedzącego już znajomego pana Zdzisława. Dodaję do zanęty trochę kukurydzy i wrzucam pierwsze kule. Zakładam na jedną wędkę kukurydzę, na drugą czerwonego robaka i czekam na upragniony odjazd spławika. Godzina 7.00 pan Zdzisław holuje pierwszego lina.Ja po niedługim czasie urywam dwa haki i pożyczam od znajomego.
Jak brań nie było , tak nie ma. Mówię do pana Zdzisława:
- I co jeden i koniec?
- No jeden się trafił i cisza.
- A na co wziął?
- Na stare mady. Takie wpół czarne.
- No ja też mam stare , spróbuję.
Zakładam dwie stare mady i trzecią ściskam, tak, żeby wypływał sok. Po około dziesięciu minutach , widzę jak spławik odjeżdża. Jeszcze chwilkę, połknij i cięcie. Wędka bardzo dobrze zamortyzowała mocne zacięcie i siedzi, muruje do dna, próbuje go zatrzymać przed zaczepami, spiął się. Nie mogłem go odciągnąć.
- Panie Zdzisławie, rzeczywiście te stare masy działają, a na kukurydzę, ani na robaki nie chciał
- No widzisz, trzeba próbować, tylko zawsze musisz tą jedną zdusić
- Szkoda tylko, że się spiął
- No szkoda
Zakładam następną porcję mad i zarzucam wędkę w bliźniacze miejsce. Po niedługim czas odjazd spławika i mocne zacięcie. Ten jest większy. Muszę cię mieć. Kołowrotek gra piękną melodię, która nagle przerodziła się w strzał. Nowa żyłka 0,18 nie wytrzymała.
-Spiął się, ale ten był duży
- Mi też parę dużych tu już poszło
W międzyczasie pan Zdzisław holuje na brzeg drugiego i trzeciego Lina. Ma on miejsce, w którym nie ma tych wszystkich zaczepów. Do trzech razy sztuka. Zarzucam wędkę w to samo miejsce i czekam. Po około piętnastu minutach spławik majestatycznym tempem odjeżdża. Pewnie zacinam i siedzi. Kołowrotek znowu gra piękną symfonię, tym razem wiem jak go odprowadzić. Muruje do dna, ale sprawnie pompuję go na powierzchnię, już jest mój, podbierak do ręki i jeszcze jeden odjazd. Kieruje się w zaczepy, czuję ze go tracę, przytrzymuję go i ustępuje. Ściągam go pod brzeg i wyślizgiem ląduje na brzegu. Co za radość, nie za duży, ale cieszy oko. W końcu złowiłem upragnionego Lina.
Więcej brań nie było. Składam sprzęt i pełen euforii wracam z pięknej nadwiślanej scenerii do domu. Cała rodzina szczęśliwa, wujek gratuluje mi pięknego połowu.
Jak widać nie zawsze Lin bierze , na to co zostało napisane w podręcznikach itd. W wędkarstwie trzeba kierować się zasadą, według której: nie ma żadnych zasad. Stare mady, które zawsze wywalałem, okazały się fenomenalną przynętą na Lina. Za rok, spróbuję tego sposobu jeszcze raz.