Lin zwycięzca

Historia ta wydarzyła się ponad 30 lat temu. Nigdy przedtem, ani nigdy później nie miałem takiego lina na wędce. Zostawił w mojej pamięci głęboki ślad i zanim rozpocznę tegoroczny sezon postanowiłem opisać tę historię.

Znacie na pewno Jeziorko Dziekanowskie, tuż za nim jest wał przeciwpowodziowy. Tuż za wałem są 2, czy 3 dołki. W najbliższym z nich pewnego lipcowego dnia, po całodziennym wędkowaniu bez efektów w Jeziorku Dziekanowskim około godziny 21.00 zarzuciłem spławikówkę z założonym na haczyk ciastem z kaszy mannej z zapachem wanilii. Po około 15 minutach oczekiwania spławik zaczął się poruszać wolno we wszystkie strony (przynęta leżała na dnie) - trwało to około 15 minut i przestało. Wyjąłem wędkę, na haczyku był rak.

Powtórnie założyłem ciasto z kaszy i zarzuciłem w to samo miejsce - około 1,5 m wody. Tym razem postanowiłem poczekać do końca, a było to moje ostatnie zarzucenie, robiło się ciemno. Po pewnym czasie, podobnie jak przy braniu raka spławik zaczął się kołysać, kłaść, wstawać i pochylać. Czekałem. W pewnej chwili po położeniu się zaczął odpływać z wielką szybkością w stronę przewężenia pomiędzy trzciną, zaciąłem.

Piękna walka, wędzisko wygięte jak łuk, a ja prowadzić staram się lina żeby nie wszedł w trzciny. Udało się. Ale co z tego, nie mam podbieraka , do brzegu dostęp utrudniony. Na szczęście łowiący obok niedaleko nieznajomy wędkarz rozebrał się do slipek, podprowadziłem rybę i ...już jest w jego rękach, nad powierzchnią wody. Piękny. Obaj przez chwilę go podziwialiśmy, był to moment, wyślizgnął mu się z rąk, zerwał żyłkę i odpłynął. Na oko miał około 3 kg.
Wspominam go do dziś. Na drugi dzień kupiłem podbierak, który długi czas nie był mi potrzebny, ale rozkładałem go zanim rozłożyłem wędki.