Mazurskie leszczowanie

MAZURSKIE „ LESZCZOWANIE „

Nareszcie... Nareszcie udało mi się dotrzeć do mojej stałej, mazurskiej wędkarskiej bazy „założonej” przed wieloma laty w środku Puszczy Piskiej nad urokliwym Jeziorze Nidzkim u przemiłego i przyjaźnie nastawionego do świata i ludzi Tadeusza. Ten wypad już od początku organizacji napotykał jakieś trudności. A to auto odmówiło posłuszeństwa, a to kumplowi nie udzielono urlopu, a to zaszwankowało zdrówko, dwukrotnie tak sypnęło śniegiem, że dojazd leśnymi drogami był po prostu niemożliwy... Jednak mimo tych losowych przeciwności w końcu się udało. Do tego w miłym towarzystwie Łysego Węża i Przemka.

Wyruszyliśmy z Warszawy wieczorem w piątek 5 lutego i nieco po pólnocy mogliśmy serwować Tadziowi piątale i powitalne uściski. Pogwarzyliśmy przy herbacie, śledziku w oleju, i czymś, co nieco utrudniało wyraźne mówienie, ale jednocześnie ułatwiało wzajemną komunikację i zbliżało wędkarskie dusze …

Temat był jeden – ryby i planowane rybobranie ! Łowisko nęcone przez Tadzia od ponad tygodnia ( leszcze ), okonie gryzące w siodle między górkami, łazikowanie po lodzie utrudnione ( śnieg po kolana ) i takie tam różności... Ustaliliśmy co, gdzie i kiedy, i nieco po trzeciej zapadliśmy w miękkość pościeli i już rozpoczęliśmy „tymczasowe łowy”, śniąc o wielkich lecholach i spasionych pasiakach. Dźwięk budzika nastawionego na 7.30 przerwał tę sielankę i spowodował nerwowe poszukiwania czegoś mokrego do zwilżenia ust, przełyku i ugaszenia lekkiego „pożaru” trzewi. Chyba tylko Kamil nie zaznał tego paskudnego uczucia. On wodę ognistą spożywa czujnie i umiarkowanie, do tego nie kopci papierochów.

Na lód wyleźliśmy ok. 9.00 rano, wzmocniwszy się uprzednio śniadankiem. Zasiedliśmy nad wcześniej wykutymi przez Tadzia leszczowymi dziurami, ochotka na mormyszki i do roboty. Co ja piszę..? Do robóteczki ! W łowisko weszło bowiem olbrzymie stado płoteczek, ( ok. 7 do 15 cm ), które skutecznie utrudniało dobranie się do lecholi. Zanim przynęta dotarła do dna, ginęła w żarłocznych pyszczkach tego drobiazgu. Kamil z Przemkiem postanowili poszukać okoni, natomiast ja z Tadziem pozostaliśmy wierni swoim leszczowym dziurom. Wymieniliśmy mormychy na dużo cięższe, zamiast ochotek pinki i białe robaczki. Nawet kukurydza. Daremny nasz trud. Nienasycone płoteczki uporczywie targały kiwokami. Liczyliśmy, że gdy w łowisko wejdą lechy skutecznie pogonią to towarzystwo. Nie pogoniły przez około trzy godziny, więc daliśmy za wygraną. Zwinęliśmy wędeczki, wymieniliśmy je na uzbrojone w błystki i poleźliśmy kilkaset metrów gnębić okonie w łowisku okupowanym przez Przemka i Kamila.
Tu było ciekawiej. Okonki chętnie gryzły. Nie były wielkie, ale brań było naprawdę dużo. Szczególnie na mormychę przyprawioną ochotką. Wszystkie wróciły do wodnego domu. Nie liczyliśmy, ale sądzę, że z pięknym krajobrazem Puszczy Piskiej zapoznało się ich w sumie ok. 200.
Było też trochę płoci, krąpi, małych leszczyków, wszędobylskich jazgarzy i wymiarowy zębaty. Trafił na mormyszkę Łysego po czym został umiejętnie i z wyczuciem wyciągnięty z dziury na żyłeczkę 0.10 mm.
Najskuteczniejszym łowcą w nieoficjalnym rankingu został oczywiście Kamil.

Uważajcie na tego Kolesia. W jego towarzystwie można zacząć myśleć o przestawieniu się na szachy, akwarystykę, zbieranie ziółek lub np. szydełkowanie. Po prostu jego umiejętności, skuteczność, cierpliwość i konsekwencja mogą zirytować i zmuszać do częstego używania słów powszechnie uznawanych za mało parlamentarne. Zapraszając Kamila do domu, należy liczyć się z faktem, iż po wejściu do kibelka, wyjdzie zeń z jakąś rybką. Tam przecież zawsze jest trochę wody. Tak więc patelnia i olej niech stoją w pogotowiu ! Zresztą Przemek także nie gapa i potrafi mu deptać po piętach, a nieraz nawet przegonić. Tak nam minął pierwszy dzień. Od rybek odpoczęliśmy tylko podczas pałaszowania na brzegu kiełbasek, karkóweczki i słoninki z grilla przepijanych …no, przecież wiecie czym.

Następnego dnia było podobnie. Ja z Tadziem ślęczeliśmy bez efektu nad „leszczowymi” dziurami opędzając się od płoteczek, natomiast oni nękali okonie ciesząc się także innymi gatunkami.
Jednak ten dzień, mimo braku brań leszczy, był jednym z najpiękniejszych w moim życiu. Co prawda ani się nie żeniłem, nie trafiłem szóstki w lotto, nie złowiłem żadnego okazu, nie poznałem atrakcyjnej blondynki...
Ale za to ci „MIĘSIARZE” wracali do Warszawy !!!
Zniknie zawiść i irytacyjne drżenie rąk. Jezioro i rybki odetchną, moja polszczyzna nieco się poprawi i wzbogaci, a o szydełkowaniu i zbieraniu ziółek rychło zapomnę.

Jednak po ich wyjeździe zrobiło się jakoś pustawo, ciszej, mniej wesoło. Dzień w dzień, razem z Tadziem usiłowaliśmy bezskutecznie przechytrzyć jakiegoś leszcza. Dzień w dzień klęliśmy wszędobylskie płoteczki. Dzień w dzień kończyliśmy połowy okoniowaniem na „siodle”. Nie łowiliśmy ich tak dużo jak wyżej wspomniani „mięsiarze”. Nie były wielkie. Największy miał raptem 33 cm, ale zabawę mieliśmy przednią, mimo, że nie dało się dotrzeć do najciekawszych okoniowych miejscówek. Zalegająca grubaśna warstwa śniegu zniechęcała do wędrówek po lodowej tafli. Mieliśmy kilka brań większych rybek, ale zacięcie lub hol były nieskuteczne.
Siedząc nad dziurami słyszeliśmy dobiegające od strony lasu odgłosy mozolnego kucia pni drzew przez dwa pracowite dzięcioły. Niestety, po kilku dniach usłyszeliśmy od strony rewiru jednego z nich głos trwogi i później znależliśmy leżące na śniegu śliczne, wielobarwne piórka. Odtąd towarzyszył nam już tylko jeden z dzięciołów. Szkoda, bo zdążyłem je polubić. Może to była parka ? Tak... puszcza to nie tylko piękno i sielanka.

Wieczorami jakaś kolacyjka bez dodatków, glośne zastanawianie się pt: Co z tymi leszczami ???

Tłusty Czwartek.

Tego dnia wstaliśmy nieco wcześniej, zjedliśmy śniadanie, odwiedziła nas Tadzia synowa przywożąc pączki. Gadu gadu, herbata, kawa, wcinanie pączków i pojechała... Już zaczęliśmy wbijać na siebie zimowe ciuchy z zamiarem dania nauczki leszczom, kiedy szczekanie Morusa oznajmiło kolejnych gości... Tak, tak... przyjechali „mięsiarze” - Kamil z Przemkiem !
Pyszczyska roześmiane, już głodni i spragnieni rybek. Mieli tego dnia pustoszyć ławice dorszy na Bałtyku, jednak sztorm zmusił ich do zmiany planów i zawitali u nas. Zjedliśmy razem po kolejnym pączku, przepiliśmy... hmmm... mocną herbatką i hajda na lód. Znowu natrzepali okonków, a my z Tadziem po raz kolejny nie zobaczyliśmy leszczowego ogona. I tak przez dwa dni. Do domu wróciłem razem z nimi obrażony na leszcze.
.
Od kilkunastu lat jeżdżę zimą w to miejsce. Jeszcze nigdy te ryby mnie nie zawiodły. Owszem, nie raz brały chimerycznie i schodząc z lodu czułem pewien niedosyt. Ale żeby przez tydzień, w wypróbowanych wielokrotnie i przez lata miejscówkach, zanęcanych wcześniej smakołykami, stosując różnorodne techniki nie poczuć na kijaszku tej rybki..??? Gdzie tkwił błąd, jaka przyczyna, dlaczego ? Z tymi pytaniami długo jeszcze będę zasypiał.

Z ostatniej chwili : właśnie zadzwonił Tadeusz z informacją, że wyskoczył dzisiaj na dwie godzinki nad nasze leszczowe dziury. Złowił dwa..!!! Znowu mi się pogorszyło... z polszczyzną !

Zbig28
Zbigniew Adamczyk





.