Miało być tak pięknie...

Rzucam się na łóżku, przekręcam z boku na bok. Zerkam na miejsce obok, zazdroszczę patrząc jak połówka mojego życia smacznie sobie śpi, nie mogę zasnąć. O świcie mam zjawić się na zawodach wędkarskich o tytuł Mistrza Koła 28 Wa-wa Ursynów. Ogólnie nie uczestniczę w zawodach, jednak słysząc o świetnej atmosferze panującej wśród członków koła postanowiłem, że na tej imprezie się pojawię.


Niewyspanym, w zasadzie zmęczonym moim oczom, za oknem ukazuje się brzask nadchodzącego dnia. Mój ulubiony ptaszek na gałązce jabłonki wyśpiewuje arie, oznajmiając godzinę 3:15. Do dźwięku nastawionego budzika pozostała dobra godzina…
Wstaję, w zasadzie i tak już bym nie zasnął.
Po cichutku na palcach przemieszczam się z sypialni do kuchni, zgarniając po drodze przygotowane do wyjazdu ciuchy. Ubieram się i wstawiam wodę na kawę, przy jej pomocy każdego dnia pobudzam organizm do życia.
Czasu mam dużo aż za dużo, wychodzę więc przed dom, zasiadam wygodnie w krzesełku ogrodowym, popijam kawkę i odpalam papierosa. Z moim bratem, który wraz ze mną jedzie na zawody umówiłem się na godzinę piątą rano, obmyślam więc plan jak zabić pozostały do spotkania czas. Myśląc o zawodach nie spinam się zbytnio, choć nie czuję się zawodnikiem na tyle mocnym, aby marzyć o pudle jestem dziwnie spokojny. Impreza ma się odbyć na łowisku, które przed laty było moją testową wodą, w czasach kiedy rozpocząłem przygodę z wędkarstwem gruntowym.
Dalekie dojście do łowiska, brak roślinności przybrzeżnej dającej poza wizualnymi doznaniami piękna przyrody możliwości ukrycia się w cieniu, równo wycięta linia brzegowa bardziej przypominająca wannę aniżeli akwen z rybami coś takiego stanowczo mnie odstrasza. W zasadzie gdyby nie impreza w postaci zawodów kołowych, a wraz nią szansa na spotkanie z ludźmi, z którymi nie da się nudzić zapewne nigdy na to łowisko ponownie bym się nie wybrał.
Jeżdżąc w przeszłości na łowisko w Grzegorzewiczach, bo o nim mowa, nałowiłem się tyle karpi, że pewnego razu powiedziałem dość! Czas podnieść poprzeczkę i poszukać innej wody, znacznie trudniejszej i bardziej wymagającej.

Pozostając z nadmiarem wolnego czasu, kąpiąc twarz w porannych promieniach słońca, dopalając kolejnego papierosa, po cichu ustalam założenia i analizuje możliwy przebieg zawodów. W zasadzie jestem pewien wyholowania kilku sztuk karpia, biorąc pod uwagę zasiadki z dawnych lat w łowisku Grzegorzewice nie jest to trudne do osiągnięcia – przynajmniej wtedy tak mi się wydawało. Wśród zawodników koła jest, co najmniej kilku specjalistów nastawionych na sukces, każdy będzie łowił i na pewno coś złowi, pozostaje jedynie nadzieja, że moje ryby będą większe.
Tak, więc ze spokojem w sercu spoglądałem na zegarek odliczając minuty do spotkania z kompanem wypraw wędkarskich a następnie wyjazdu w umówione miejsce.
Sprzęt do samochodu został spakowany dnia poprzedniego, szybka analiza czy aby na pewno wszystko mam i jestem gotowy do wyjazdu.
Próbuję, choć na chwilkę złapać odrobinę snu, samochód trochę trzęsie podczas wielokrotnych prób omijania dziur w naszych asfaltowych gminnych drogach, po chwili jesteśmy na trasie Warszawa - Katowice, zmierzamy prosto do Grzegorzewic.



Na łowisku widzę pierwsze znajome twarze, Koledzy wędkarze systematycznie zjeżdżają się do miejsca spotkania, jesteśmy w komplecie i oczekujemy powitania przez prezesa na zawodach o tytuł Mistrza Koła.
Do naszych uszu docierają niepokojące informacje, pomimo uprzedniej rezerwacji przez zarząd naszego koła, okazuje się, że gospodarz łowiska nie przygotował dla nas miejscówek.
Chwilowa konstelacja wyprowadziła nas lekko z dobrych nastrojów, nastawiliśmy uszu jak zające podczas obławy, nasłuchując jakie zarząd podejmie decyzje.
Dostajemy sygnał, aby udać się na miejsce, tam zobaczymy czy się uda pomieścić bez mała czterdziestu zadeklarowanych zawodników.
Niczym juczne wielbłądy na szlaku wielkich kupców Arabskich, suniemy ku naszemu przeznaczeniu. Kto tylko mógł i orientował się, że z parkingu do łowiska długa przed nim droga wyposażył się w różnego rodzaju wózki i wózeczki.

Dochodząc do wyznaczonego akwenu widzimy siedzących tam wędkarzy rozrzuconych po łowisku niczym pomidory na chodniku, którzy pozbawili nas potrzebnej długości linii brzegowej.
Koledzy z zarządu rozmierzają pozostały kawałek brzegu nadając mu numery startowe, po kilku ułożeniach na trawie kwadratowych numerków widzimy, że odległość pomiędzy wędkarzami nie przekraczała nawet pięciu metrów. No cóż w kupie będzie nam cieplej.