Wahadłówki

Lśniąca, kołysząca się z boku na bok wahadłówka naśladuje ruchy uciekającej lub zranionej rybki. Taki sposób poruszania się prowokuje do ataku prawie każdego drapieżnika. Wahadłówki są skuteczniejsze na duże ryby: szczupaki, sumy, łososie i trocie. Ponieważ działają przede wszystkim na wzrok ryb, lepiej nimi łowić w stosunkowo czystych wodach.
Swą wieloletnią popularność wahadłówki zawdzięczają nie tylko atrakcyjności dla drapieżników, ale także temu, że łowienie na nie jest stosunkowo łatwe. Z reguły większość wędkarzy prowadzi je tak wysoko nad dnem, że rzadko są kłopoty z zaczepami. Nie ma także problemów z zacinaniem, w wielu przypadkach zresztą ryba po braniu sama się zacina.
Wahadłówki są najczęściej wykonane z twardego metalu, przeważnie ze stali lub brązu. Niektóre modele robi się z twardego plastiku. Błystka z jednej strony jest wklęsła, więc w czasie ściągania łapie wodę, dzięki czemu wykonuje wahadłowe ruchy.
Charakter wykonywanych ruchów zależy od kształtu i grubości błystki. Wydłużone, wąskie wahadłówki odchylają się w czasie pracy bardziej niż krótkie i szerokie. Bardziej wklęsłe podczas ruchu chwytają więcej wody, toteż ich wychylenia są większe niż błystek prawie płaskich. Żywszą akcję z większymi wychyleniami na boki mają zawsze wahadłówki wykonane z cienkiej blachy.
Mimo że błystki z grubej blachy pracują spokojniej, również one mają wiele zalet. Dzięki dużej masie można nimi daleko rzucać, szybko toną i łatwo dają się prowadzić na dużej głębokości.
Większość wahadłówek ma lśniącą metalicznie powierzchnię co najmniej z jednej strony. Odbijające się od niej promienie światła sprawiają, że przynęta jest widoczna z bardzo dużej odległości, zwłaszcza w przezroczystej wodzie. Powierzchnia wielu błystek jest pokryta nacinanymi lub wyklepywanymi wzorami. Rozpraszają one światło we wszystkich kierunkach, podobnie jak łuski niewielkich ryb. Błystki wahadłowe dobrej jakości mają powierzchnię wypolerowaną jak lustro i odbijają światło silniej niż modele wykonywane standardowo.
Wahadłówki dzielą się na trzy podstawowe grupy. Pierwsza to wahadłówki standardowe, do których zalicza się w zasadzie wszystkie wahadłówki nie przeciw-zaczepowe, wystarczająco ciężkie do wykonywania nimi rzutów. Wahadłówki do trollingu to druga grupa tych przynęt. Są one wykonane z cienkiej blachy, tak lekkie, że w zasadzie nie można nimi rzucać. Większość wahadłówek standardowych i do trollingu ma kotwiczki lub haki przymocowane za pośrednictwem kółek łącznikowych. Ostatnia grupa to wahadłówki przeciw-zaczepowe, nazywane często łyżkami. Mają one hak zamocowany na stałe. Najczęściej, chociaż nie zawsze, są wyposażone w ochraniacz przeciw-zaczepowy , chroniący hak przed zaczepianiem o rośliny wodne i gałęzie zatopionych krzaków i drzew.
Podstawową rzeczą, którą należy uwzględnić przy łowieniu na wahadłówki, jest dobór właściwej prędkości prowadzenia przynęty. Wahadłówka wychyla się niewłaściwie, jeśli jest ściągana za szybko lub za wolno. Właściwą prędkość prowadzenia dla każdego typu wahadłówki należy ustalić eksperymentalnie.
Większość wędkarzy używa do łowienia na wahadłówki lekkich i średnich wędzisk spinningowych lub takich samych rzutowych. Superczułe, delikatne wędziska nie są konieczne. Brania są łatwo wyczuwalne, dzięki czemu łowienie na te przynęty nie wymaga od wędkarza pełnej koncentracji.
Wahadłówki należy prowadzić na delikatnej, cienkiej żyłce. Uwiązane do zbyt grubej i sztywnej żyłki nie mają właściwej akcji, a poza tym w czystej wodzie gruba żyłka jest dobrze widoczna i często odstrasza ryby.
Tekst został napisany na podstawia książek i artykułów których autorem jest Dick Sternberg, jeden z największych autorytetów Wędkarskich w Stanach Zjednoczonych.