Wiadomości ogólne
Tomasz Nikel (tomazs00)
2010-03-21
W metodzie gruntowej przynęta zawsze jest podawana na dnie lub tuż nad nim. Sygnalizatorem brań jest sama szczytówka wędziska lub specjalny wskaźnik połączony z żyłką. Odpowiednio zmontowana gruntówka jest bardzo czułym zestawem.
Klasyczne kije gruntowe są dość krótkie i mają od 2,5 do 3,2 m długości. Można nimi łowić zarówno blisko, jak i daleko od brzegu. Dość duża masa ciężarka gruntowego i tak umożliwia wykonanie znacznie dłuższego rzutu, niż zestawem spławikowym i dłuższy kij nie jest tu potrzebny. W metodzie tej kołowrotek z odpowiednim zapasem żyłki jest niezbędny.
Zasadniczo wyróżnia się dwa podstawowe rodzaje gruntówek: zestaw z przelotowym ciężarkiem dennym oraz zestaw typu paternoster.
Zestaw z przelotowym ciężarkiem jest najprostszą odmianą gruntówki. Ciężarki mogą być większe lub mniejsze, mają różne kształty, zawsze jednak posiadają otwór lub wtopione na stałe uszko do przeciągnięcia żyłki. Do końca żyłki głównej, swobodnie przechodzącej przez otwór lub uszko ciężarka, dowiązany jest karabińczyk, a do jego drugiego uszka przypon z haczykiem. Gruntowy zestaw z przelotowym ciężarkiem dennym nadaje się do łowienia zarówno w wodzie stojącej, jak i płynącej.
Podczas łowienia z gruntu w strumieniu lub rzece bardzo skuteczny jest tak zwany zestaw testujący. W zależności od siły prądu wody, na żyłkę naciąga się mniejszą lub większą ołowianą kulkę lub oliwkę (z otworkiem). W miejscach z dużą liczbą zaczepów (na przykład liczne kamienie na dnie) zaleca się używać oliwki. Dzięki wysmukłemu kształtowi ciężarek nie zakleszcza się tak łatwo w zawadach.
Normalnie znacznie lepsza jest kula. Ciężarek powinien mieć taką mas, aby w prądzie wody powoli toczył się po dnie. Wędkę zarzuca się możliwie jak najdalej pod prąd i utrzymując żyłkę w lekkim, ale ciągłym naprężeniu, można, w zależności od długości rzutu, dokładnie dłuższy lub krótszy odcinek cieku. Jest to bardzo skuteczna metoda łowienia brzan, płoci, leszczy i węgorzy.
Zestaw paternoster nadaje się do łowienia w wodzie stojącej i płynącej. W wodzie płynącej masa obciążenia musi utrzymać przynętę w jednym miejscu. Podczas wędkowania w wodzie stojącej obciążenie zestawu paternoster powinno być jak najmniejsze, musi jednak umożliwiać zarzucenie przynęty na odpowiednią odległość.
Im silniejszy prąd wody, tym większa musi być masa obciążenia zestawu. Kształt ciężarka nie jest aż tak istotny. Również dobrze może to być "trumienka", oliwka, kula, czy też ciężarek w kształcie gruszki. Jedynie przy niebezpieczeństwie częstych zaczepów, ciężarek powinien być możliwie jak najbardziej wysmukły.
W zestawie paternoster ciężarek znajduje się zawsze na końcu żyłki głownej, natomiast przypon z haczykiem dowiązany jest kilkadziesiąt centymetrów nad nim jako trok boczny. w tym celu należy "wstawić" w odległości 50-100 cm od ciężarka trójdzielny karabińczyk lub wykonać z żyłki głównej specjalną pętelkę do podłączenia troka. Do pętelki tej lub odchodzącego w bok uszka trójdzielnego karabińczyka dowiązuje się przypon z haczykiem.
Podczas łowienia na zestaw paternoster, wędkę zaraz po rzucie należy oprzeć na podpórce, a następnie tak wyostrzyć czyli naprężyć żyłkę, żeby szczytówka kija lekko przygięła się w kierunku wody. Kabłąk kołowrotka jest zamknięty. W momencie brania szczytówki zaczyna drgać. Wędkarz powinien wtedy popuścić rybie, czyli od razu pochylić wędkę w jej stronę i szybko otworzyć kabłąk. Dzięki temu ryba nie czuje nic podejrzanego, swobodnie wyciąga żyłkę, ma też czas na pewne pochwycenie przynęty. Po odczekaniu chwili zamyka się kabłąk ostrożnie napręża się żyłkę i wykonuje pełne wyczucia zacięcie.
Zamiast ciężarka dennego, wędkarze dość często wiążą do końca żyłki głównej koszyczek zanętowy, zwany też telewizorkiem. Koszyczek taki może być wykonany z drutu lub tworzywa sztucznego - ma wtedy otworki w ściankach i otwiera się z góry i z dołu. Do telewizorka wsypuje się zanętę lub żywe białe robaki.
Ciężarek przelotowy można zastąpić tak zwaną spiralą zanętową (sprężyną). Żyłkę główną przeciąga się przez długą rurkę zamontowaną w środku spirali. Masę zanętową zaciska się na spirali Na dnie poszczególne komponenty zanęty uwalniają się stopniowo do wody i wabią w to miejsce ryby.