Zębacze w maju

Po ubiegłorocznych niespodziankach 'weekendu majowego' do tegorocznego podchodziłem sceptycznie. Na szczęście aura wynagrodziła podwójnie. Wyjazd na działkę nad Narew, spinning kilka blaszek dobry humor i zapasy coby nie zemrzeć i nie uschnąć ;)

Nad wodą presja łowców szczupaka niemała. Sporo łódek z 'wędkarzami' i wędkarzami, woda w spokojniejszych miejscach czesana jak perski kot przed wystawą. Wiadomo, pierwszy majowy dzień i 'na legalu' można zabierać, choć w ostatni kwietniowy weekend już widziałem amatorów spiningu.

Czekamy aż trochę słońce się zlituje i po południu wypływamy w 3 osoby łódką na rozlewisko. Nasz szef od wioseł Antek z werwą przecina wodę słuchając komend sternika Łukasza, a ja cichutko siedząc na dziobie przyglądam się mijanemu przez nas wędkarzowi, który z zapamiętaniem wyciąga 'ktoregośtam' z kolei zębacza.

Zajmujemy miejsce i lekko dryfując spychani wiatrem dołączamy do braci żądni wrażeń. Po kilkunastu minutach pierwszy na wędce, szybki hol, pomiar w łódce, 'buziaczek' powrót do wody i Łukasz zapisuje na swoim koncie 52 cm zdobycz. Kolejne rzuty, minuty... cisza.

Do mijanego wędkarza dołączają koledzy na drugiej lodzi i ujawnia się kunszt posługiwania spiningiem. Blachy lecą w każdym kierunku glośne komentarze co kto umie a czego nie co 'urwał' i ile razy 'urwał' niesie sie radośnie umilając śpiewną melodią poprawnej polszczyzny nasz próby skuszenia szczupaczka na biednie wyglądające wirówki, Do tej melodii sąsiadów co chwila dołącza 'czyszczenie' ciężkich wahadłówek z zielska... plusk, plusk, plusk... plusk... mocno o wodę. Na miejscu ryb choćbym i miał 20 kg i 5 m długości to odpłynąłbym jak najdalej w obawie o porządnego guza. Jak to Japończycy mówią 'kupahuhu' i spokojnie można było zawijać do przystani z obietnicą, że jutro rano o 6 już łowimy.

2 maja po 5 powitał nas chłodny powiew wiatru i nadzieja wschodzącego słońca na kolejny ciepły dzień. Wypływamy w to samo miejsce, cisza spokój, na zalanej łące stołują się bociany, pokaźnych rozmiarów stado dzikich łabędzi wyłuskuje co smakowitsze kąski z wody... wirówki lecą w wodę. Kilkanaście rzutów żadnego pobicia, zmieniamy miejsce i znów słychać miarowy szum kołowrotków... cisza... po raz kolejny rzut w to samo miejsce i jest, krótki hol i pierwszy wymiarowy na moim koncie.

Łukasz się śmieje, że to jego 'wczorajszy' po kilkunastu minutach drugi z miejsca gdzie kilka sekund wcześniej wyciągnął blachę. Brat bliźniak po odczepieniu wraca do wody. I kolejne minuty spokojnego czesania trawy pod łódka, ale z nadzieją, że jednak coś poluje.

Zbliża się ósma, słońce coraz wyżej i ostatnie rzuty i decydujemy się na powrót. Nagle delikatne puknięcie w moją wirówkę, po chwili już mocniejsze i odjazd. Ryba odpływa w kierunku rzeki, podkręcam delikatnie hamulec i skracam odległość. Po chwili nagły zwrot, mój Red Arc na najwyższych obrotach, a zębacz niczym torpeda mknie w środek 'łajby' i przepływa na drugą stronę. Podziękowałem sobie w duchu, że nie dałem się namówić na krótszy spining 2,70 m wystarczyło żeby spokojnie ten manewr kontrolować bez komendy 'padnij' współtowarzysza :)

Podciągam go wyżej i Łukasz szybko podbiera go do łodzi. Piękne ubarwiony, tłuściutki z kompletem 'ostrego' uśmiechu złowrogo patrzył na mnie z dna łodzi sześćdziesięcioczterocentymetrowy Esox Lucuis.

Z niemałym oporem odbieram moją przynętę i zarządzamy powrót na zasłużone śniadanie. Na koniec przekonujemy się, że ryby spełniają życzenia. Przed ostatnim rzutem zawiedziony Łukasz wypowiada zdanie, które stało się hitem dnia - 'przynajmniej by mi okonek wziął na zachętę' - po chwili go miał...

Piękny pasiasty z postawioną ostrogą, miły akcent wedle życzenia ;)


Na koniec chciałbym podziękować Łukaszowi za to że wypatrzył mi 'magiczną' wirówkę w sklepie w Makowie Mazowieckim, na którą miałem wszystkie brania, również z brzegu.