Występowanie: miętus to jedyny przedstawiciel rodziny dorszowatych w słodkich zbiornikach. Miętus zamieszkuje północną i środkową Europę, północną Azję oraz Amerykę Północną. Miętus preferuje czyste rzeki z wartkim nurtem i żwirowatym dnem. Można go spotkać także w zbiornikach zaporowych oraz głębokich jeziorach, jak Hańcza, gdzie ukrywa się przy dnie i miejscach, do których nie dociera światło dzienne.
Morfologia: silnie wyciągnięte, bardzo miękkie ciało o walcowatym kształcie. To, co wyróżnia miętusa, to pojedynczy wąs na środku brody oraz ustawienie płetw brzusznych przed piersiowymi. Głowa ryby jest szeroka i mocno spłaszczona z dużym otworem gębowym. Charakterystyczne jest ubarwienie ryby – brąz, oliwka i zieleń z wyraźnym, marmurkowym wzorem występuje na grzbiecie, z kolei boki są jaśniejsze – żółtawe, a brzuch białawy.
Żerowanie: młode osobniki miętusa odżywiają się robakami, larwami owadów, skorupiakami, drobnymi ślimakami i mięczaki. Pokarmem starszych osobników są ryby - jazgarz, kiełb, płoć i raki. Miętus uwielbia również ikrę.
Rozmnażanie: miętusy ryby odbywają tarło podczas zimy w temperaturze 2-4 °C. Zależnie od masy składa wtedy od 10 tys. do nawet 3 mln jaj, które dzięki dużej zawartości tłuszczu swobodnie unoszą się w wodzie. Co ważne, samice każdego roku składają ikrę w tych samych miejscach, czyli nad żwirowym lub piaszczystym podłożem. Czas inkubacji ikry jest zależny od temperatury wody i wynosi od 6 do 10 tygodni. Po tym czasie, młode larwy, mierzące zaledwie 3 mm prowadzą pelagiczny tryb życia w powierzchniowych warstwach wody. Strefę dna wybierają dopiero po osiągnięciu 6-7 mm długości. Jako 1-2-letnie ryby zdecydowaną część życia spędzają ukryte pod kamieniami.
Miętus wymiar ochronny: na rzece Odrze od ujścia rzeki Warty, do granic z wodami morskimi wynosi 30 cm, w pozostałych wodach 25 cm
Miętus okres ochronny: na wszystkich wodach z wyjątkiem strefy na Odrze od ujścia rzeki Warty do granic z wodami morskimi od 1 grudnia do końca lutego